ഇന്നലെ

ഇന്നലെ...
 നനഞ്ഞ   പുല്ലിലൂടെ പാദുകങ്ങള്‍ ഉപേക്ഷിച്ചു ഞാന്‍ നടന്നപ്പോള്‍
എന്‍റെ ഹൃദയത്തിലേയ്ക്ക് നീ കടത്തി വിട്ട ഓളങ്ങള്‍
രാത്രിയുടെ കറുപ്പ് വിരികളില്‍ വര്‍ണ്ണ ചായം തൂവിയത് നീ അറിഞ്ഞിരുന്നോ?
 പൊക്കിള്‍ച്ചുഴിക്കു ചുറ്റും താമര കാടുകള്‍ വിടരുന്നതും 
അവ കാറ്റില്‍  ആടുന്നതും ഞാന്‍ അറിയുന്നു.
അന്ന്...
പൂവുകള്‍ വീണുറങ്ങുന്ന നാട്ടുവഴികളില്‍
നിലാവില്‍ നിന്നോടൊപ്പം ഒരു ചെറിയ സൈക്കിളില്‍
ദൂരെ ഒരിടത്തു പോകുവാനാണ്
 ഞാന്‍ എന്‍റെ തോള്‍ സഞ്ചി പുറത്തെടുത്തത് ..
 അതില്‍ വീണു കിടന്നിരുന്ന വളപ്പൊട്ടുകള്‍ കുലുങ്ങിയുണര്‍ന്നതും അപ്പോഴാണ്‌ .
സഞ്ചിയിലേക്ക് കൈയ്യിട്ട്  ഞാന്‍ എന്‍റെ കിഴി തിരഞ്ഞു ...
കൈകളില്‍ നിന്നും പ്രകാശം സ്ഫുരിച്ചിരുന്നതിനാല്‍ ആവണം 
എന്‍റെ കയ്യില്‍ എന്തോ കൊണ്ടതും
 അതില്‍ രക്തം പൊടിഞ്ഞതും ഞാന്‍ അറിഞ്ഞതേയില്ല.
 പുറത്തെടുത്തപ്പോഴും അവയുടെ വിറയല്‍  കെട്ടടങ്ങിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല !!
എങ്കിലും  ഇന്ന് ...
കയ്യില്‍ തറഞ്ഞ ക്ലോക്കിന്റെ സൂചി എന്നെ കരയിക്കുന്നെയില്ല ..!!

കടലില്‍

കുഞ്ഞായിരുന്നപ്പോള്‍ ഒരിക്കല്‍ ഞാന്‍ കടലില്‍ വീണു പോയിട്ടുണ്ട്. അപ്പന്‍റെയും  അമ്മയുടെയും കൂടെ ഒരു ഉല്ലാസയാത്ര.. അപ്പനും കൂടുകാരും കടലില്‍ കുളിക്കാനായി പോയി. എനിക്ക് പോവാതിരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അന്നും കടലെനിക്ക് വല്ലാത്ത ഒരു അനുഭൂതി ആയിരുന്നു. എത്ര നേരം കടലില്‍ നോക്കിയിരുന്നാലും   എനിക്ക് മതിയാവുമായിരുന്നില്ല.. കേരളത്തിലെ ഒരു കടലില്ലാത്ത നാട്ടില്‍ ജീവിചിരുന്നതിനാലാവും എന്ന് ഞാന്‍ കരുതി... പിന്നെ മനോഹരമായ എന്തിനോടും ഉള്ള ഒരു ആകര്‍ഷണം മാത്രമാണെന്ന് കരുതി... എന്നാല്‍ അന്ന് ഞാന്‍ കടലില്‍ നോക്കിയിരുന്നപ്പോള്‍  ആരോ എന്നെ കൈ നീടി വിളിക്കുന്നത്‌ പോലെ തോന്നി. ചെറിയൊരു ഭയം എന്നില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നത്  സത്യം എന്നാലും എനിക്ക് പോവാതിരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.. അഗാധമായി പ്രണയിക്കുന്ന കാമുകന്‍റെ കൈകളിലേയ്ക്കു എന്ന പോലെ ഞാന്‍ ഭയന്ന് ഭയന്ന് നീങ്ങി. കടല്‍ തിരകള്‍ ആദ്യം കാലുകളിലാണ് തൊട്ടത്‌. ഞാന്‍ പെട്ടെന്ന്ഞെട്ടി പിന്നോട്ട് മാറി ഭയം എന്നെ വിട്ടു പോയിരുന്നില്ല. തിര പിണങ്ങി തിരിച്ചു പോയപ്പോള്‍ പിന്‍തിരിഞ്ഞ് എന്നെ നോക്കി;.. ആ കണ്ണുകളിലെ പരിഭവം എനിക്ക് സഹിക്കാനായില്ല..! പിന്നോട്ടെടുത്ത കാലുകള്‍ പിന്നെ ചലിച്ചില്ല!
ഞാന്‍ അവിടെ തറഞ്ഞു നിന്നു !.. അവന്‍ വീണ്ടും ഓടി അടുത്തു..എന്നിട്ട്  എന്നെ വാരിപ്പുണര്‍ന്നു !!
.. ഞാന്‍ കരുതി എന്റെ കാലുകള്‍ മണ്ണില്‍ തന്നെ ഉറച്ചു നില്‍ക്കുമെന്ന്.. എന്നെ നനച്ചിട്ട് തിര വീണ്ടും  ഒഴുകി പോകുമെന്ന്... എന്നാല്‍ അത്തവണ ഞാന്‍ കടലിന്‍റെ ഉപ്പു കലര്‍ന്ന കൈകളില്‍; നിറയെ സന്തോഷം നുരഞ്ഞു പൊങ്ങുന്ന, തിരയുടെ ഹൃദയം മാത്രമേ കണ്ടുള്ളൂ! എന്‍റെ കാലിനടിയിലേയ്ക്കുകൂടി തിരയുടെ വിരലുകള്‍ കയറുന്നത് അപ്പോള്‍ ഞാനറിഞ്ഞു.. മണല്‍ തരികള്‍ ഒഴിഞ്ഞു മാറുമ്പോള്‍ എന്‍റെ  പാദങ്ങളുടെ അടിയില്‍ ശൂന്യതയാണ് എന്ന് എനിക്ക്  തോന്നി.. ആ ശൂന്യതയിലേയ്ക്കു  ഞാന്‍ അറിയാതെ  വീണു പോയി...
പിന്നെ കടലും തിരകളും മാത്രം..!! എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ നീറുന്നുണ്ടായിരുന്നു പക്ഷെ.. അപ്പോഴും തിരയുടെ ഓരോ കണികയിലും  ഞാന്‍ പവിഴങ്ങളും അതില്‍ ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന സ്വപ്നങ്ങളും കണ്ടു..!
 ഒരു തിര പെട്ടെന്ന് എന്നെ കോരിയെടുത്തു ആകാശത്തേയ്ക്ക് എറിഞ്ഞു   .. ഞാന്‍ കടലില്‍ നിന്ന് കരയെ നോക്കി കണ്ടു..
 പെട്ടെന്ന് ഒരു കുടുംബം എന്നെ തിരകളില്‍ കണ്ടു... ഞാനും കണ്ടു!! ഒരു അച്ഛനും അമ്മയും കുട്ടിയും.ആ സ്ത്രീയാണ് ആദ്യം കണ്ടത് പിന്നെ അവരുടെ ഭര്‍ത്താവിനെ കാണിച്ചു.. അയാള്‍  ഓടി വന്നു.. എന്നെ തിരകളുടെ കയ്യില്‍ നിന്നും വലിച്ചെടുത്തു.. അപ്പോഴേക്കും അപ്പനും കൂട്ടുകാരുമൊക്കെ ഓടിയെത്തി. ഞാന്‍ നനഞ്ഞിരുന്നു .. കടല്‍ തീരീത്തെ മണല്‍ തരികള്‍ എന്നെ ഒട്ടി നിന്നു..
 അപ്പന്‍റെ തോളിലിരുന്നു തിരികെ പോവുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ എന്നെ തന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന കടലിനെ നോക്കി.. തിരകള്‍ ചിരിക്കുകയായിരുന്നോ ? എന്‍റെ ആത്മ്മവിന്റെ പാതി അന്നാണ് കടല്‍ എടുത്തു കൊണ്ട് പോയതെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു..

On board

This wind has blown. Now, what can I say?

This is a journey where I went astray

The ropes are now cut, the ship has now moved

We have now crossed the maddening crowd..
When the cloud moved I turned around

I couldn’t find myself on board

I looked around raged and quailed

Standing inside a ship estranged

There, I behold my ship so far

Moving along like a sailing star

The one with a mast and sail I long

One where my heart and soul belong

I saw that my hands and legs are fixed


Though in a glue of scented gold.

I couldn’t move whatever I do

I cannot leave my sailors in woe.

That is a duty of captain in hull

Till I conclude my ride in a full

It is a drive with no return modes

Still there is hope far from these codes

There will be shore with mountains and hills

There will be seasons with cool raining drills

I will be free at the end of this ride...

Where i will see my love can abide

Still I perceive a rainbow ashore

Beckoning me to love evermore...

I have in me a heart profound

With Oceans of love it surround

I do believe that there will be pearls

If not in shore; under the whirls..!!!

“Have any one seen my beloved..?”

“Have any one seen my beloved..?”

I asked to the wind on the pastures and sheep in the meadow.

They all looked at me with bewildered eyes.

With question marks filled ‘is it wise?’

I touched on the bark of a long forgotten tree.

So old and cracked its wounds I could see.

May be my nails were so long and sharp..

The tree began to bleed from the bark in a snap

The sap kept pouring like a cascade of life

As if it gushed from a gash by a knife.

It filled the air with a mystic scent

The scent of camphor: long preserved.

Soon it filled the land I stood

The fragrant sap from bleeding wood

Lo, I heard a cry  upon
In mountain lap a baby born

Daughter of clouds and mountain breeze

And they called her baby rain-amaze

Eyes of silver blue she had

And hair so black from the cloud

She seemed to have a light buried

Deep inside her heart timid

She smiled to flash her shiny teeth

There arose a lightning deep

Its rays…drew pictures on the sap..

Hues of heart, ah... It did map

Lines of gold with silver dots

And in its midst the face I dote

Return to hOpeZ

കാലം  ഒരു നീരൊഴുക്കു  പോലെയാണെന്ന്  പണ്ടെങ്ങോ എവിടെയോ കേട്ടിട്ടുള്ളതായി ഓര്‍ക്കുന്നു.. പോയാല്‍ പിന്നെ തിരിച്ചുകിട്ടാത്ത നീരൊഴുക്ക്.. എന്നാല്‍ . കടന്നു പോകുന്ന neerellam എങ്ങോട്ടാന്നോ  പോകുന്നത്.. അങ്ങോട്ടേയ്ക്ക് പോകാന്‍  എനിക്കൊരു  ഊഞ്ഞാല് കിട്ടി. അതില്‍ ഊയലാടിയപ്പോള്‍  ഞാന്‍ അറിഞ്ഞില്ല എങ്ങോട്ടാണ്  പോകുന്നതെന്ന്. ഓര്‍മ്മ നീരിന്ടെ  ഓളങ്ങളില്‍ മഞ്ഞു തലോടി കാറ്റ് ഉറങ്ങുന്ന  ഒരു മലന്ചെരിവ്  ഞാന്‍ കണ്ടു. മഞ്ചിരട്ടയ്ക്കുള്ളില്‍  വട്ടയിലകളില്‍ പൊതിഞ്ഞു എനിക്ക്  ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടതു  അവിടെ തുടിക്കുന്നതായി മനസ്സ്  പറഞ്ഞു.. താഴ്വരയിലെ തണുത്ത പാറക്കൂട്ടത്തില്‍  ഇരുട്ടില്‍നിന്നും അകലെ ഒരു മിന്നാ മിനുങ്ങു തുടിച്ചുവോ?  കാലത്തിന്റെ മടക്കുകളില്‍  ഞാന്‍ പതിയെ തൊട്ടു . അന്ന് വരെ  ആ കാലങ്ങളില്‍ മൂടിക്കിടന്ന പവിഴപുറ്റുകള്‍  പെട്ടെന്ന്  നിശ്വസിച്ചു ഉണര്‍ന്നു എന്നെ മൂടിയ പ്രകാശത്തിന്റെ ശോഭ കണ്ടു ഞാന്‍ ഒരു നിമിഷം അദ്ഭുതപ്പെട്ടു, കണ്ണടച്ചു , പിന്നെ  തിരിച്ചറിഞ്ഞു.. ഇവിടെ മറന്നു വച്ചിരുന്നു ഞാനെന്തോ എന്ന്  .പിന്നീടു  നിറങ്ങള്‍ കൊണ്ട് മൂടിയതായി മാറി ലോകം..നിലാവിന്റെ ഒരു വേലിയേറ്റം  ഉണ്ട്ടായി..എന്റെ പാദം നനച്ചുകൊണ്ട് ആത്മാവിന്റെ പാതി കൊണ്ടുപോയ കടല്‍ അതെനിക്ക് തിരിച്ചു തന്നു..... ഞാന്‍ എന്നെത്തന്നെ  കടല്‍ തിരകളില്‍ കണ്ടു... !!!

അനന്തം ആയ   സമസ്യകളില്‍ നിന്ന് തലയൂരി ലോകത്തെയും എന്നെയും ഞാന്‍ സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.. രാവിനും പകലിനും നിറം ഒന്നാവുമ്പോള്‍ പൂകള്‍ക്ക് എന്ത് നിറം ആവും? വീണ്ടും സമസ്യ...ജാലകം തുറക്കുവാനഞ്ഞ കൈകള്‍ വിറയ്ക്കുന്നു...പുറത്തു കാറ്റിനു ക്ഷമകെടുന്നു...

The collision of Worlds

One of my friends had told me once, about the concept of each one having a  separate world. Each of us has a different world,with us being its center. Our world begins when we are born and ends when we die.
There is constant additions and subtraction to our world. While we are moving around, we meet people,  there is attractions between these moving worlds, some will collide with us sharing or leaving  some traces of his/her world into ours.. this creates a miniature or an image of his world in ours. the image may increase or decrease according to the frequency of influence or the wave strength. ( according to the contact). it just expands the content of our own world.. But when we get married a big collision or a big bang occurs merging of two worlds into one...our world will completely change or we change somebody else world. For those wifes who are not working the engulfing occurs almost fully. they hang on to the husbands world shouldering their own. As for the  husbands  it is only partial sharing . The wifes who are working also get a better potion to themselves.. but still there is always the husbands shadow in almost everything she does... what is this emotional dependence or just love??

When Things Fall Apart

We live in a space which we think or hope, will never fall apart. Only when a Major fissure appear or when our legs get stuck in a crack, does we realize the uncertainty of things around us. Accidents usually drag us into these kinds of thoughts such as' unpredictable nature of human life'. These accidents can be either physical or mental. Flow of time will wash away the residues of thoughts made by the physical accidents especially if they don't  involve us directly. But what about the mental ones? will they fade away? There comes a question about the ability of a mind to cop up with the thoughts or even generation of thoughts after a mental accident.

 First of all mental accidents always involve one directly.  Reason? simple, it can only happen in his mind. secondly the erase-ability of that incident depends on the surface of inscription itself,  in other words what is the point in trying to erase something from a surface when the surface itself is in shatter. The impact of a smaller mental accident just creates permanent wounds in mind. A shifting of space and time may change it a little bit, creating a semi permeable but  seemingly opaque membrane over the wound.but there is a constant threat of a seepage at any time. Things can fall apart any ware any time... be careful...

ALAS! what is the use in being careful...better we can look towards those who had mental accidents...in a more compassionate empathetic way.

Relations

Which is the strongest of the relations.. is it blood relation or friendship. It actually depends on situations and persons I suppose. All through my life I have thought about it, which goes something like this:

Blood relations are strong, we cannot deny it. I love my father mother brother or sister just because they are my family. it does not depend on how they are or what personality they have.. i love them in any case because they are my family. If I would have born some where else i may not love them as i do now (sentiments peeps in, troubling my heart...saying...i don't want to be born anywhere else..)Still that is the reason.If we are talking about married couples. A husband or wife get to love the other as they are now a part of one world..and feel that they cannot balance their world without each other. And kids....they are just like another you...you love your kids coz you love you..you cant do without loving them.. there you have your investment of love..all you do for them is out of love and love keeps on growing with them.

But what about friends....? It is true that time and space has brought them together.. but what is the relationship which make friends love each other....its is not because you are bound to do that.. its not just because we are in the same class( there are others too, and we may have friends out of our own class) it may not be always because we think alike( there are many who thinks like us .. or friends can be quite different in thinking) It is not because we think that the other will be with us all through( because we know we are bout to part some time or another). It has nothing to do with give and take...then what is this....? it is still a mystery which happens to everyone of us and true friendship is a real gift.. friends need not be physically together but there will be an invisible bond which ties them even when they are miles and miles apart. ist that wonderful....unconditional and non-demanding....love.

Philosophy of change

"Today is the only truth in your hand.. yesterday is a memory and tomorrow is a mystery so enjoy your today be in your today" how often have we heard this philosophy, more than once for sure.. But has it affected us in any way.. here comes the big question of being open minded but naturally rational about the philosophies we come across..We are in the midst of an ocean of philosophies complimenting and contrasting each other. When coming across each one, we may feel this is true but moving away and stumbling on another our rationality gets a different twist. What we find or suppose as our common sense or rationality is a mere merge of millions of such philosophies either heard some where or formulated by ourselves. The ratio given to each of this philosophy determines what is our real outlook of the world, and what world really means to us. So isn't it better to change your philosophical ratio to make a better out look and there by a better world.